VERSLAG: London Calling #2 2007

London Calling #2 2007, dag twee

Dag twee van London Calling begint loodzwaar met Dragons. Deze band bestaat niet uit broekjes, zoals de meeste bands gisteren, maar uit mannen, die wat meegemaakt hebben. Interpol en Editors tappen al geruime tijd uit het vaatje Joy Division, maar klinken enorm modern als je ze naast Dragons legt. Een goede band, dat wel. Groots. Liefhebbers van Depeche Mode en U2 zullen met deze band weglopen. Hip jong britpop-publiek niet zo.

Waar de Kaiser Chiefs patent lijken te hebben op de lalala's, dienen Wombats met hun album 'The Wombats Proudly Present: A Guide to Love, Loss & Desperation' patent in op de whoehoehoe's. Bassist en drummer nemen deze koortjes voor hun rekening terwijl zanger Matthew Murphy hier zijn onbezorgde en humoristische teksten overheen zingt. Het levert vier of vijf lekker singles op, die via myspace de wereld al veroverd hebben.

Dat het niveau niet constant blijft is jammer, maar drukt de pret van het publiek geenszins.

De staccato drumms en elementaire zanglijnen van Prinzhorn Dance School zorgen ervoor dat de kleine zaal heel snel leegloopt. Het vraagt ook wel veel van je om deze afwisselend monotone en noisy muziek te verteren na een voorgerecht van vrolijke wombats. Verkeerde band op de verkeerde plek.

Jack Peñate weet de brave indruk die hij op zijn cd achterlaat snel van zich af te zetten. Met flink wat distortion op z'n gitaar en een flinke rochel in de lucht begint hij met hit in wording: 'Spit at stars'.
Gesteund door een drummer / bassist zet hij daarna een puik optreden vol meezingbare ska-pop neer. Net zo overtuigend neemt hij echter gas terug. Peñate blijkt een groot talent met veel gevoel voor timing en show.

Na flink wat opwarmers is het aan Reverend & The Makers Paradiso in beweging te krijgen. De band heeft met sympathieke frontman John McClure en lekkere discopop in ieder geval alle troeven in handen. De aandacht wordt tijdens dit optreden echter getrokken door bijzaken; Een babbeltje Nederlands hier en daar en wat grappige interactie met de security. Leuk, maar niet de bedoeling van een fijnproeversfestival als London Calling.

De verrassing van London Calling #2 2007 heet Blood Red Shoes. Slechts twee man (de vrouwelijke gitariste / zangeres staat zeker haar mannetje) sterk, weten samen harder te rocken dan alle andere bands van vanavond en gisteren bij elkaar. Wie afgaat op uiterlijk komt goed bedrogen uit. Het schattige meisje Laura-Mary Carter tovert ziedende garage(punk)rock uit haar vingers, die altijd voorbehouden leek aan flink behaarde mannen. Dat het publiek geen moeite heeft om in extase te raken, lijkt me duidelijk.

Wie The Rakes nog nooit op een festival of concertje heeft meegepikt, kan zichzelf niet met recht britpopliefhebber noemen. Volgens onze database stond de band al in 2004 op London Calling. Om dat even in perspectief te zetten: Toen mochten heel wat van de bezoekers vanavond nog niet na het donker buiten spelen.
Van de Rakes mag je dus een hele verzorgde show verwachten en die komt ook. Grappend en grollend rolt de band zich door het optreden. Het gaat echter alleen goed los op een paar nummers van hun vorige cd. Dat belooft dus niet zo heel veel goeds voor de toekomst.

Bij de Los Campesinos is het dringen op het podium. Maar liefst zeven personen staan samengedrukt op het podiumpje van de kleine zaal. De band geeft een aanstekelijk optreden weg. De eerste referentie die in gedachten komt is Belle & Sebastian. De band-bezetting doet hier met keyboards, viool en xylofoon natuurlijk ook wel zeer aan denken. Los Champesinos gebruikt alleen meer dynamiek. Af en toe rockt het zelfs. Het plezier straalt er in ieder geval van af. En dat werkt aanstekelijk, blijkt.

Sonny J lijkt met zulke bands eerder op de avond weinig fout te kunnen doen. Een inkoppertje is een understatement. Toch lukt het de band London Callig met een domper uit te luiden. Is dit de verplichte urban noot van het festival? Een dj op het podium? Nouwja, waarom niet. Nog niet gezien dit festival. Een gitarist van 200 kilo? ach, als ie maar kan spelen. Verschrikkelijk suf uitgevoerde standaard urban-pop? Bah! Een man achter een keyboard met een konijnen masker? Ehhhhh????